Γιατί πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για τις τραυματικές μας εμπειρίες
Κάποτε αισθανόμουν ότι το παρελθόν μου με στοίχειωνε λόγω των τραυματικών εμπειριών που είχα ζήσει. Προσπαθούσα να κρύψω ποιος ήμουν και τι είχα κάνει σε αυτόν τον κόσμο, ανησυχούσα τόσο πολύ ότι κάποιος θα ανακάλυπτε τα τρομακτικά σφάλματα που είχα κάνει στη ζωή μου και φοβόμουν∙ κάθε μέρα και περισσότερο. Ανησυχούσα τι θα ανακάλυπταν οι φίλοι και οι γνωστοί, ακόμη και οι εργοδότες μου και φοβόμουν για το τι θα σκέφτονταν για εμένα.
Αφού κατάφερα να επιβιώσω από έναν πατριό που με κακοποιούσε, από αρκετές συλλήψεις, έξη χρόνια στο γυμνάσιο και το λύκειο και εθισμό σε ουσίες πέτυχα να γίνω δικηγόρος και επιχειρηματίας. Μέχρι πρόσφατα, δεν κοιτούσα ποτέ πίσω, σε εκείνο το παρελθόν που με στοίχειωνε και συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά ήταν απαραίτητα, έπρεπε να έχουν συμβεί έτσι όπως συνέβησαν και τελικά με οδήγησαν να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Όταν σκέφτομαι τώρα το παρελθόν μου μπορώ πλέον να αντιληφθώ τον λόγο που είμαι τόσο ευγνώμων για εκείνες τις δυστυχισμένες στιγμές που πέρασα κάποτε στη ζωή μου: Μου χάρισαν την ελευθερία αυτού που είμαι σήμερα.