Η Σχολή υπηρετεί μια δραστηριότητα συνυφασμένη με την ιστορία του ανθρώπου πάνω στη γη. Και στο μακρινό «τότε», και στο δυναμικό «σήμερα» και στο συναρπαστικό «αύριο», ένα είναι το δεδομένο: ο άνθρωπος για να ζήσει και να αναπτυχθεί χρειάζεται πρώτες ύλες. Τεράστιες ποσότητες. Όλο και περισσότερες. Η Σχολή μας γεννήθηκε και αναπτύσσεται με στόχο να καλύψει επιστημονικά αυτόν τον πρώτο «κρίκο», από τον οποίο εκκινεί κάθε παραγωγική αλυσίδα, είτε αυτή παράγει είδη πρώτης ανάγκης είτε εξελιγμένα προϊόντα και υπηρεσίες. Πολλές φορές η αλυσίδα αυτή είναι μακριά, με αποτέλεσμα ο πρώτος κρίκος να μην είναι καλά ορατός. Αλλά ποτέ δεν παύει να υπάρχει, ποτέ δε χάνει τη θεμελιώδη σημασία του.
Αντικείμενο της Σχολής μας είναι ο εντοπισμός, η αξιολόγηση και η εξόρυξη των χρήσιμων πρώτων υλών, είτε για την παραγωγή προϊόντων (μεταλλεύματα και βιομηχανικά ορυκτά) είτε για την παραγωγή ενέργειας (λιγνίτης, πετρέλαιο κλπ.). Αλλά σχεδόν ποτέ αυτές δεν είναι έτοιμες για χρήση, όπως έχουν εξορυχτεί. Είναι απαραίτητη μια δεύτερη επεξεργασία μετατροπής τους. Είτε αλλάζοντας τις φυσικές τους ιδιότητες (εμπλουτισμός), είτε επιδρώντας χημικά πάνω τους (μεταλλουργία). Στη συνέχεια, άλλες διαδικασίες αναβαθμίζουν σημαντικά τις ιδιότητες των μεταλλικών υλικών (παραγωγή κραμάτων, μορφοποίηση) ή παράγουν νέα υλικά (κεραμικά, γυαλί, πολυμερή και ηλεκτρονικά υλικά). Επίσης, το γεγονός ότι είμαστε «οι μηχανικοί της γης» περισσότερο από κάθε άλλη ειδίκευση μηχανικού – γι αυτό εξάλλου αναπτύσσουμε ένα γερό υπόβαθρο στις γεωλογικές επιστήμες-, μας έδωσε τη γνώση και την εξειδίκευση σε θέματα γεωτεχνολογίας, όπως οι κατασκευές του μετρό, οι σήραγγες, οι θεμελιώσεις, τα εκρηκτικά κ.α. Τέλος, μιας που η δουλειά μας συνιστά μια βαριά βιομηχανική δραστηριότητα, στη Σχολή ασχολούμαστε σε βάθος με την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, με στόχο την «ειρηνική συνύπαρξη» με τις τοπικές κοινωνίες και την ευρύτερη κοινωνική αποδοχή του κλάδου μας.
Η Σχολή μας έχει συνδεθεί με όλα τα μεγάλα βήματα προόδου της ελληνικής κοινωνίας, όπως η παραγωγή φτηνού ηλεκτρικού ρεύματος από εγχώριες πρώτες ύλες ή η εγχώρια καθετοποίηση της παραγωγής. Στο έδαφος της σημερινής βαθιάς κρίσης που αποδομεί τα πάντα, τα λόγια αυτά ίσως ακούγονται σαν ιστορίες για «περασμένα μεγαλεία». Δεν είναι έτσι. Η χώρα μας πέρασε και άλλες δύσκολες στιγμές , ίσως και δυσκολότερες. Για να σταθεί στα πόδια της πάντα επέστρεφε στην αξιοποίηση των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων, και ένα από αυτά είναι σίγουρα ο ορυκτός της πλούτος. Το κατάφερνε τελικά όταν φρέσκιες ιδέες ενώνονταν με το δυναμισμό αλλά και την τεχνολογική επάρκεια των νέων επιστημόνων.
Η Σχολή μας είμαι μια μικρή, «οικογενειακή» Σχολή. Το θεωρούμε ένα από τα μεγάλα μας προτερήματα. Τα αχανή αμφιθέατρα και οι απρόσωπες σχέσεις διδασκόντων – διδασκομένων δεν είναι η δική μας πραγματικότητα. Σε μας, η διαδικασία της γνώσης έχει έντονα στοιχεία συμμετοχής και αλληλεπίδρασης. Προσπαθούμε να μην εκπίπτει σε μια άνευρη, «σχολικού τύπου» διαδικασία. Φιλοδοξούμε να είναι όχι μόνο ωφέλιμη αλλά και ελκυστική, συναρπαστική. Κρατάμε σχέσεις με τους απόφοιτούς μας, και η επαγγελματική αποκατάστασή τους είναι πάντα στα κεντρικά ενδιαφέροντα της Σχολής.